Column: Aapie
Aapie
Ik ken Joris al bijna heel zijn leven…via Facebook. Zijn moeder en ik kennen elkaar van lang geleden toen ik nog paardrijlessen volgde. Zij gaf me les. Toen ik uitvaartbegeleider werd, moest ik te vaak afzeggen en stopte ik. Jammer want het rijden vond ik heerlijk.
We werden vrienden op Facebook. Daar ‘ontmoette’ ik Joris als baby. Regelmatig kwamen er foto’s en verhaaltjes over Joris voorbij waardoor ik het gevoel kreeg dat ik hem echt leerde kennen. Toen ik moeder werd genoot zijn moeder net zo foto’s van mijn zoontje als ik van haar foto’s van Joris.
Enkele maanden geleden stuurde ze me een berichtje via Messenger: ‘He Renske even een vreemde vraag zo op de zaterdagavond. Regelen jullie ook begrafenissen in ons dorp?’ Haar vader was ongeneeslijk ziek.
Een dag of tien later nam haar vader contact met me op. We bespraken telefonisch zijn wensen, ik werkte dit uit en stuurde het naar hem op. Ik hoorde een tijdje niks, tot zijn dochter appte dat het overlijden niet lang op zich zou laten wachten. Op de ochtend van Vaderdag belde ze. ‘Typisch iets voor hem’ zei ze, ‘om op deze dag te overlijden.’ Mijn collega en ik gingen naar hen toe, verzorgden vader en daarna ging ik met de familie in gesprek over het afscheid. Ondertussen speelde Joris in de kamer met de auto’s, liet ze van de tafel af rijden en ging helemaal op in zijn spel. Hij kende me niet, ik had het gevoel hem al jaren te kennen.
Toen de begrafenis plaatsvond had Joris een mooie tekening gemaakt die bij opa lag. Hij hielp mee met het begeleiden van de kist, bleef in alle rust overal bij en nam alles goed in zich op. Hij was duidelijk goed voorbereid door zijn ouders op wat er die dag ging gebeuren.
Na de begrafenis zei ik dat ik nog iets voor hem had. Ik haalde een tasje uit de auto waar een kleurkaart, boekjes, kleurtjes, zakdoekjes en… een troostaap in zat. Ik zei: ‘Kijk Joris, als je verdrietig bent omdat je opa mist, kan je troostaap je helpen.’ Het is een slingeraap en ik liet zien dat hij hem om zijn nek kon hangen. ‘Dankjewel!’, zei hij met een twinkeling in zijn ogen.
Een paar uur later stuurde zijn moeder mij een foto. Joris zat te chillen bij de koffietafel met de troostaap omarmd tegen zijn gezicht aan. Ze schreef erbij: ‘Hij loopt nog steeds met die aap rond.’ De foto ontroerde me. Dit is precies waarom wij de troostaap aan kinderen geven ♥
En waarom deze aap? Wij bestellen de troostapen bij Muco & Friends. Zij zamelen geld in voor ondersteuning van wetenschappelijk onderzoek met als doel optimale zorg voor mensen met de stofwisselingziekte Cystic Fibrosis te bevorderen. https://mucofriends.com/.
Lieve groet, Renske
*Geplaatst met toestemming van de familie*
