Blog: Samen
Vaak wordt aan mij gevraagd om creatief mee te denken bij het vormgeven aan een afscheid. Het mooie van mijn werk is dat er zo veel mogelijkheden zijn en mensen hun eigen keuzes hierin maken.
Ik kan ontroerd raken als een familie zelf met bijzonder mooie ideeën komt en hierbij ondersteuning vraagt. Zo kwam ik bij een familie waar moeder was overleden. Samen verzorgden we moeder en we maakten die avond een begin met het regelen van de uitvaart. Vader was al 32 jaar dood en indertijd begraven op de parochiebegraafplaats. Moeder wilde bij hem begraven worden, tot de kinderen een tijd geleden enige twijfel bij haar ontdekten. Ze had de uitvaart van een buurvrouw meegemaakt in het crematorium en daar was ze erg van onder de indruk. Toen de kinderen duidelijk hadden gemaakt dat ze echt moest doen wat zij zelf wilde, kwam het hoge woord eruit: ze wilde graag gecremeerd worden en liefst dat ook vader alsnog gecremeerd werd. De kinderen waren blij dat moeder dit aangaf want ze wilden immers te zijner tijd alles regelen naar haar wens.
Toen ik de uitvaart met de kinderen besprak, kreeg ik de vraag of hun ouders samen gecremeerd mochten worden. Dat mag helaas niet, maar ik stelde voor om met het crematorium af te stemmen dat moeder en vader op dezelfde dag, na elkaar, gecremeerd zouden worden. Dat voelde voor de kinderen goed en het crematorium gaf daaraan alle medewerking. Vervolgens bespraken we hoe mooi het zou zijn als niet alleen de kist van moeder maar ook van vader in de aula zou staan. Samen, naast elkaar, na 32 jaar. En zo geschiedde. De opgraving van vader werd geregeld en op de dag van de uitvaart gingen de kisten met moeder en vader samen in de rouwauto. In de kerk stond alleen de kist met moeder maar in de aula van het crematorium, in een kleiner gezelschap, waren beide kisten aanwezig. Op de kist van moeder stond haar portret en op de kist van vader zijn portret. Er was een fotopresentatie met foto’s van hen beiden. Voor de kisten stonden negen kaarsen als symbool voor het aantal kleinkinderen. Er lagen mooie bloemstukken rond omheen.
Ik liep voor ze uit naar de aula, stapte de aula binnen…kippenvel… ineens kwam het ook bij mij binnen.
Alles stond klaar, het was zo ver. Ik ging de familie halen in de gezinskamer. Ik liep voor ze uit naar de aula, stapte de aula binnen…kippenvel… ineens kwam het ook bij mij binnen. Daar stonden ze, twee dezelfde kisten naast elkaar, deze vader en moeder na 32 jaar weer samen. Wat was dat bijzonder! Ik voelde de emotie bij mezelf opkomen en liet er die zijn. Ook als professional is het fijn om dit te kunnen voelen. Betrokken en vol vertrouwen begon ik aan de afscheidsdienst. Er werd van moeder en vader afscheid genomen en daarna brachten we ze naar de ovenruimte. Tot het laatste moment is de familie bij hen gebleven. Eerst werd de kist met moeder ingevoerd in de oven. Na deze crematie was vader aan de beurt. Pas toen kist met vader in de oven gegaan was, ging de familie weg.
Ik ben deze familie dankbaar dat ik hen bij deze bijzondere gebeurtenis mocht begeleiden. We namen afscheid van elkaar, met drie zoenen en een knuffel. Want zo’n band heb je met sommige families. En dan vragen mensen soms aan mij waarom ik in vredesnaam voor dit vak heb gekozen? Precies hierom.
Lieve groet, Renske